Blog maart: Improvisator of superheld?
Maandag 31 maart 2014Is it a bird, is it a plane? No, it’s an improvisor!
Zijn wij eigenlijk niet de nieuwe superhelden van deze tijd? Vele ogen zijn meedogenloos op je gericht. Zal het lukken een scene te maken die het publiek op het puntje van de stoel brengt? Daarvoor moet je eerst je doodsangst overwinnen. Naakt, slechts gewapend met wat vage hulpmiddelen zoals: ‘ja en’ of ‘durf te falen’. Of in het gunstigste geval een succesvolle spelvorm, zodat je toch enigszins houvast hebt. En zogauw je je daar veilig in voelt, wordt het alweer afgenomen. Je moet immers verder. De verhalende scenes en de longforms staan al te lonken als nieuwe nachtmerrie wanneer je dichtklapt of als theatraal orgasme wanneer het lekker loopt.
Wat dat betreft is het soms geruststellend om te realiseren, dat wanneer je bezig bent met improviseren, je eigenlijk aan een heroïsche taak begint. Je moet worden opgeleid tot een soort supermens. Je moet immers goed luisteren en kijken. Normaal kom je er wel mee weg; bij het improviseren val je ‘glorieus falend’ door de mand, omdat de scene niet loopt. Je wordt geconfronteerd met een natuurlijke en diepgewortelde angst om af te gaan in het openbaar. Je wordt gedrild om de ander laten schitteren, terwijl je toch hoofdzakelijk improviseert om er zelf lol aan te beleven? Je moet de vreemdste dingen accepteren, terwijl je onderbewuste roept: “ik ben geen potloodventer in de sauna”. Grote emoties spelen en wanneer dat eindelijk lukt, moet het weer geloofwaardig. Je moet niet leuk gevonden willen worden maar wel leuk zijn, spontaner worden, falen leuk vinden, risico’s nemen, , enzovoorts, enzovoorts.
Een improvisatiespeler is een mens met een levensgevaarlijke missie. Vanuit het niets, theater maken waarmee hij het veelkoppige monster in de zaal kan temmen. Dat zijn pas echte superhelden.